เลิกบูชาความหรูหราจอมปลอม! รีวิวเจาะลึก HUNGER (คนหิว เกมกระหาย) เมื่อ ความหิว ไม่ใช่เรื่องของท้อง แต่เป็นเรื่องของ สันดาน และ ชนชั้น [Mega Review 2025]
โดย LumoShorts | อ่าน 15 นาที | หมวดหมู่ ซีรี่ย์หนังไทย
วางช้อนส้อมลง แล้วถามตัวเองดังๆ ครับ คุณกินข้าวเพื่อให้อิ่ม หรือกินเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าคุณ เหนือ กว่าพวกเขา? ถ้าคุณเคยรู้สึกว่าการกินโอมากาเสะทำให้คุณดูแพงขึ้น หรือการกินร้านข้างทางทำให้คุณดูด้อยค่าลง... บทความนี้ถูกเขียนมาเพื่อคุณโดยเฉพาะครับ
HUNGER ไม่ใช่หนังทำอาหารชวนหิวแบบ MasterChef แต่มันคือ หนังสยองขวัญในคราบผ้ากันเปื้อน ที่จะเอามีดแล่เนื้อเถือหนัง ค่านิยมสังคมไทย ออกมาวางแผ่ให้เห็นความเน่าเฟะข้างใน มันตะโกนใส่หน้าเราว่า อาหารที่แพงที่สุด อาจจะไม่อร่อยเท่าอาหารที่ทำด้วยใจ แต่สังคมเฮงซวยนี้บีบให้เราต้องกินมันเพื่อความอยู่รอด!
สารบัญความเดือด (เลือกอ่านได้เลย)
1. พล็อตเรื่อง จากกระทะไหม้ สู่ไฟบรรลัยกัลป์
เรื่องราวของ ออย (ออกแบบ ชุติมณฑน์) แม่ค้าผัดซีอิ๊วรสเลิศในร้านสตรีทฟู้ดเก่าแก่ ที่ถูกทาบทามให้เข้าร่วมทีม Hunger ทีมเชฟอันดับหนึ่งของประเทศ นำโดย เชฟพอล (ปีเตอร์ นพชัย) อัจฉริยะผู้บ้าคลั่งและเผด็จการ
ออยก้าวเข้าสู่โลกของ Fine Dining ด้วยความหวังที่จะเป็น คนพิเศษ แต่เธอกลับพบว่า เบื้องหลังความหรูหราบนจานอาหาร คือสงครามประสาท การกดขี่ และความกระหายที่ไม่รู้จักพอ ภารกิจของเธอเปลี่ยนจากการทำอาหารให้อร่อย เป็นการทำอาหารเพื่อสนองตัณหาของคนรวย และเธอต้องเลือกว่าจะ กลายเป็นปีศาจเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จ หรือ "กลับไปเป็นคนธรรมดาที่มีความสุข"
2. เชฟพอล ปีศาจที่สังคมสร้าง หรือ อัจฉริยะที่โลกต้องการ?
ปีเตอร์ นพชัย มอบการแสดงระดับ Masterclass ที่ทำให้เชฟพอลกลายเป็นตัวละครที่น่ากลัวที่สุดในหนังไทยยุคใหม่ เขาไม่ใช่แค่คนดุ แต่เขาคือตัวแทนของ Toxic Perfectionism (ความสมบูรณ์แบบที่เป็นพิษ)
- ปรัชญาความรุนแรง เชฟพอลเชื่อว่า ความกลัวคือเครื่องปรุงรสที่ดีที่สุด เขาปกครองครัวด้วยระบอบเผด็จการ เพราะเขาเชื่อว่าประชาธิปไตยสร้างงานศิลปะไม่ได้ ซึ่งมันสะท้อนระบบการทำงานในองค์กรไทยหลายแห่งที่เชื่อเรื่อง SOTUS และอำนาจนิยม
- ความเกลียดชังคนรวย สิ่งที่ย้อนแย้งคือ เชฟพอลเกลียดคนรวยที่กินอาหารของเขาเพียงเพื่อเอาหน้า แต่เขาก็ต้องพึ่งพาเงินของคนพวกนั้นเพื่อดำรงสถานะ เทพเจ้า เขาจึงระบายความเกลียดชังลงในอาหาร ปรุงรสด้วยความเจ็บปวด เพื่อดูถูกลิ้นจระเข้ของเหล่าไฮโซ
3. ออย ราคาที่ต้องจ่าย เพื่อไต่เต้าสู่จุดสูงสุด
ออยคือตัวแทนของ Gen Z ที่มีความทะเยอทะยาน อยากถีบตัวเองออกจากความจนและร้านขายของชำที่น่าเบื่อ เธอเชื่อว่า ความสำเร็จ = ความสุข แต่หนังค่อยๆ ตบหน้าเธอ (และคนดู) ว่า เส้นทางสู่ยอดพีระมิดนั้น มันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง
ฉากที่ออยเริ่มสูญเสียรสชาติความอร่อยของผัดซีอิ๊วฝีมือพ่อ คือสัญลักษณ์ที่บอกว่า เมื่อคุณบินสูงขึ้น คุณจะเริ่มมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่อยู่บนพื้นดิน การเปลี่ยนแปลงของออยทำให้เราต้องกลับมาถามตัวเองว่า งานที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ เราทำเพราะรักมัน หรือทำเพราะอยากให้คนอื่นยอมรับกันแน่?
4. วิเคราะห์สังคม อาหาร = อำนาจ (Food as Power)
นี่คือแก่นแท้ที่ทำให้ HUNGER เหนือกว่าหนังทำอาหารทั่วไปครับ มันใช้ อาหาร เป็นสัญลักษณ์ของ ชนชั้น (Social Class)
จานนี้สอนให้รู้ว่า...
คนจนกินเพื่ออยู่ กินผัดซีอิ๊วเพื่อให้มีแรงทำงานวันต่อวัน รสชาติคือความอร่อยที่จับต้องได้
คนรวยอยู่เพื่อกิน(โชว์) กินซอสสีแดงที่สาดกระเซ็น กินฟองอากาศที่ไม่มีรสชาติ แต่กิน สตอรี่ และ ความเอ็กซ์คลูซีฟ เพื่อบอกโลกว่า ฉันมีปัญญาจ่ายในสิ่งที่พวกแกไม่มีวันเอื้อมถึง
หนังกำลังวิพากษ์วิจารณ์วัฒนธรรม Instagrammable ที่เราสนใจ หน้าตาอาหาร มากกว่า รสชาติ และสนใจ ยอดไลก์ มากกว่า ความสุข จริงๆ มันคือกระจกสะท้อนสังคมทุนนิยมที่บิดเบี้ยวได้เจ็บแสบที่สุด
5. บทสรุปและข้อคิด กลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ
HUNGER อาจไม่ใช่หนังที่สมบูรณ์แบบ 100% (บทช่วงท้ายแผ่วไปนิด) แต่มันคือ หมัดฮุค ที่วงการหนังไทยต้องการครับ งานภาพระดับสากล การแสดงระดับเทพ และประเด็นที่ท้าทายความคิด
🏆 คะแนนความเดือด 9/10
- ✅ บทภาพยนตร์ เสียดสี เจ็บแสบ ตรงไปตรงมา
- ✅ การแสดง ออกแบบ และ ปีเตอร์ แบกหนังทั้งเรื่องได้อยู่หมัด
- ✅ งานภาพ สวย ดิบ น่ากลัว (อาหารดูไม่น่ากินแต่ดูแพง)
พิกัดรับชมแบบถูกลิขสิทธิ์ (Original)
-
NetflixGlobal Hit
- Thai Original Movie (ภาพ 4K เสียงดีมาก)
*คำเตือน ดูจบแล้วอาจจะไม่อยากกิน Fine Dining ไปพักใหญ่ แต่จะอยากกินผัดซีอิ๊วแทน!
#HUNGER #คนหิวเกมกระหาย #AokbabChutimon #PeterNopachai #NetflixTH #ThaiMovieReview #LumoShorts
แสดงความคิดเห็น